تصویرسازی عاشقانه از پیوند انسان و فناوری در فیلم Her اسپایک جونز - وبلاگ عمومی

به گزارش وبلاگ عمومی، نمی دانم پست قبلی خبرنگاران را در خصوص پیشبینی سال 2014 اپل و سمت و سوی کلی شرکت اپل را خوانده اید یا نه. در آن پست گفتیم که اپل می خواهد در همه جا حضور داشته باشد و تجربه کلی استفاده از محصولاتش یگانه باشد و به عبارتی به قلب های مشتریان نفوذ کند.

اما به گمانم فیلم تازه Her بیان سینمایی این خواسته قلبی اپل، گوگل و شرکت های بزرگ باشد، یک تصویرسازی از پیوند نامتعارف بین انسان و فناوری. بیان درماتیزه ای از سیستم عامل های آینده!

در فیلم های که آینده را تخیل می نمایند، معمولا عادت داریم که چیزهای در هم برهمی ببینیم: تراشه هایی که به بدن ما پیوند زده شده اند، شهرهایی با آسمان خراش نتراشیده و نخراشیده، پادآرمانشهرهایی که در آنها فردیت یک انسان به وسیله شرکت های بزرگ لگد می شد و همه وجوه زندگی تحت کنترل قرار می گیرند.

اما اسپایک جونزبه جای بهره گیری از جلوه های ویژه فراوان، بیان زیباتری از آینده دارد، بیانی شاعرانه از تنهایی انسان.

دیروز در پستی در وبلاگ عمومی ، عکس های جالب توجه سال 2013 نشنال جئوگرافیک را منتشر کردیم، یکی از این عکس ها بسیار جالب بود، عکسی که در توده ای انبوهی از مردم را نشان می داد، چیزی که جالب بود، تنهایی مردم، در عین حضور در جمع بود و دختری که در میان جمع، تنها به واسطه یک گوشی هوشمند است که خود را مشغول نگاه داشته است.

ژوکین فونیکسدر این این فیلم نقش کاراکتری را بازی می نماید به نام تئودور. او عاشق یک سیستم عامل می گردد، سیستم عاملی با هوش مصنوعی که نام سامانتا را بر خود نهاده است. اسکارلت جوهانسون در این فیلم صداپیشه سامانتا است.

سامانتا، به مانند یک آدم با صدای دلفریبش به وسیله گجت های کوناگون و با ایمیل و قرار مجازی، دل از تئودور می برد و به همه زندگی او رسوخ می نماید. روابط آن دو به تدریج عاشقانه می گردد.

اسپایک جونز در Her نخواسته که وجه ظاهری آینده را نشان بدهد، از همین رو لس آنجلس او، شهر شلوغ پرترافیکی نیست، حتی گوشی های هوشمند فیلم او بیشتر شبیه جعبه سیگار هستند تا نسل های بعدی آی فون. جونز خواسته است که نشان بدهد که فناوری هوشمند، رابط های کاربری زیبا و هوش مصنوعی شاید در آینده تنها گریزگاه بشر تنها باشند.

Her نخستین تجربه فیلمنامه نویسی اسپایک جونز است، دو فیلم اول او یعنی جان مالکوویچ بودن و اقتباس به وسیله چارلی کافمن نوشته شده بودند (اقتباس بر اساس کتابی اصر سوزان اورلئان نوشته شده بود.) فیلمنامه فیلم سوم او یعنی جایی که وحشی ها هستند هم با همکاری دیو اگرز نوشته شده بود.

تماشای فیلم سؤالات زیادی در فکر برمی انگیزد: مفهوم عشق، فناوری یا ماهیت هشیاری و خودآگاهی:

- آیا عشق می تواند بعدی غیرجسمانی داشته باشد؟

- آیا فناوری، منزوی مان می نماید یا ما را خوشبخت تر می نماید؟

- آیا زمانی می رسد که ماشین ها هم بتوانند حس داشته باشند؟

- آیا عاشق یک سیستم هوش مصنوعی شدن، می تواند مفهومی داشته باشد؟

جالب است بدانید که اسپایک جونز برای نوشتن اثرش آقاری از متفکران بزرگی در زمینه تکامل هوش مصنوعی را خوانده بود، کوزرویل یکی از آنها بود، او بعلاوه ویدئوهایی از TED در خصوص نقشه بردازی از مغز انسان و مهندسی را دید. اما آنها مشاوری در زمینه سیستم عامل ها یا رابط های کاربری نداشتند. به همین دلیل او و اعضای گروهش آزادانه و بدون بهره گیری از مردانی از سیلیکون ولی، آینده را شاعرانه تخیل کردند.